بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

بومي سرود به اشعاري گفته مي شود که شاعران محلي با استفاده از فرهنگ، واژگان و درون مايه هاي بومي منطقه خود آن را مي سرايند. اين ترانه ها در ادبيات شفاهي اهميت ويژه اي دارند؛ زيرا ما را با مفاهيم و انديشه هاي متعالي آنان آشنا مي سازند.
بومي سرودها در حوزه جغرافياي فرهنگي ايران بزرگ تنوع و گوناگوني فراواني دارند. اميري، تبري، طالبا، نجما، کتولي، حقاني، سوت خواني، شرفشاهي، چهاردانه، کيلالي و لاکو؛ واسونک، شربه، شروه، حاجياني، فايزخواني، شنبه اي، کله فرياد، دوبيتي، چهاربيتي، سرحدي، سرصوت، فرياد، نوا، فراقي، عاشقانه، شعردلبر، شعر جاهلي، حقيقي، سه خشتي، گوراني، بيت، نوول، فهلويات، هوره، حيران، لاوک و چهار لنگي، باياتي، عاشيقي، آغي، باغلاما، قوشما، لايلالار، جيغالي، سالاما، الف لام، قايتارما، ديل و دؤئمز، ليکو، شير، زهيرک، کردي و سيتک، تنها بخشي از بومي سرودها هستند که ضروري است تا پيش از نابودي  آنها شناخته و گونه شناسي شوند.
در اين مقاله پس از تبيين، پيشينه و تعريف بومي سرود، تاريخچه، ارزش ها و ويژگي هاي آن ارايه مي شود، سپس بومي سرود هاي برجسته مناطق مختلف ايران از نظر حوزه جغرافيايي، وجه تسميه، قالب، زيبايي شناسي، محتوا و درون مايه بررسي و طبقه بندي مي شوند.