بانک مقالات زبان و ادبیات فارسی

توجه به کلام پاياني در شعر از ديرباز مورد توجه شاعران بوده است. اين توجه در سروده هاي کلاسيک به صورت حسن مقطع و رد المطلع، و در شعر نو به شكل شيوه اي که نيما آن را «برگردان» ناميده است، به چشم مي خورد. پس از نيما توجه به پايان اشعار از حد كاربرد شيوه برگردان شعري فراتر رفته و در مسير تكاملي شعر جاي خود را به آنچه در دوره اخير «پايان بندي» (Ending) مي گويند، داده است. بسامد و تنوع شيوه هاي پايان بندي، شعر قيصر امين پور را از زيبايي و قدرت تاثير دوچنداني برخوردار كرده است. اين توجه به «پايان بندي» و نوآوري در اين شيوه به اندازه اي است كه مي توان وي را در پردازش پاياني شعر، شاعري خلاق و صاحب سبك خواند. در اين پژوهش، با نگاهي كوتاه به سير توجه به پايانه اشعار و ضمن بيان كاركرد شگفت اين شيوه، شگردها و نوآوري هاي قيصر در پايان بندي اشعارش دسته بندي و بررسي شده است.