مقالات نقش اخلاق در علوم و فناوری

زمينه: امنيت غذايي يکي از مهمترين مولفه ‏هاي امنيت انساني است. در دهه ‏هاي اخير، روشهاي ناپايدار کشاورزي که صرفا براي افزايش توليد گسترش يافته ‏اند، نه تنها جايگاه انسان در قالب نگاهبان طبيعت را زير سوال برده‏ اند، بلکه عدم پايداري در توليد، امنيت غذايي انسان را نيز به مخاطره انداخته است. هدف از انجام اين پژوهش، بررسي چگونگي دستيابي به امنيت غذايي در کشاورزي پايدار، ضمن رعايت ملاحظات اخلاق زيستي است.
نتيجه گيري: يافته ‏هاي اين بررسي نشان مي‏ دهد در چند دهه اخير با توجه به ناپايداري سامانه ‏هاي رايج کشاورزي، انسان در مواجهه با طبيعت، جنبه‏ هاي اخلاقي را زير پا گذاشته و نسبت به آن بي‏ توجه بوده است. کشاورزي پايدار رسالت خويش را زماني به فرجام رسانده که ضمن تامين امنيت غذايي، جنبه ‏هاي اخلاقي توليد نيز رعايت گردد. در حالي که کشاورزي رايج قائل به تفکري انسان ‏محور بوده و هيچ موجودي را به غير از انسان واجد جايگاه اخلاقي نمي‏ شمارد. کشاورزي طبيعي که از شاخه‏ هاي کشاورزي پايدار و بر گرفته از نگرشي غير انسان محور است، جايگاه اخلاقي را به ساير موجودات زنده يا چرخه حيات به عنوان يک کليت تعميم مي دهد. نتايج اين بررسي نشان مي ‏دهد کشاورزي طبيعي امنيت غذايي بشر را در گرو امنيت و حفظ تماميت طبيعت مي‏ پندارد و حفظ تماميت طبيعت را منوط به حفظ جايگاه اخلاقي آن مي‏ داند. جنبه هاي اخلاق زيستي در کشاورزي پايدار نه تنها با توليد منافات ندارد، بلکه از پيش ‏شرط‏ هاي نيل به امنيت غذايي است.

 نسخه قابل چاپ