بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

سابقه تاريخي سنت گرايي به عنوان يك جريان فكري كه به دست انديشمنداني چون رنه گنون، كوماراسوامي و شوان، هويت مستقلي يافت، به كمتر از يك قرن برمي گردد. مهم ترين اعتقاد سنت گرايان، عقيده به حكمت جاودانه اي است كه لب تمام اديان است و هر سنتي، تجلي خاصي از آن مي باشد. آنها به وحدت متعالي اديان نيز باور داشته، مي گويند: ادياني كه منشا الاهي دارند، در راستاي رستگار كردن بشر در عرض همديگرند. آنها بين ظاهر و باطن دين، تفكيك قايل مي شوند و گوهر و باطن اديان را واحد مي دانند. اين مقاله پس از تبيين تئوري سنت گرايان، درصدد است چالش هايي را كه اين تئوري با آن روبروست، آشكار سازد. عدم ارايه ضابطه اي دقيق براي شناخت اصالت يك سنت، ابهام در همساني بعد دروني اديان و چگونگي رابطه بين بعد ظاهري و باطني يك دين، ازجمله اين چالش ها هستند. عرفان نظري نيز تئوري وحدت متعالي اديان را برنمي تابد و در بينش عرفاي اسلام، اديان در عرض هم نيستند؛ بلكه دين اسلام، كامل ترين تجلي الاهي براي بشريت است.

 نسخه قابل چاپ