بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

اجماع مسلمانان بر اين است كه قرآن، كلام خدا و مشتمل بر 114 سوره مي باشد که هر يک، متشكل از آيات، كلمات و حروف هستند. با نهضت ترجمه در جهان اسلام و سرايت انديشه هاي كلامي از فرهنگ هاي مختلف به حوزه انديشه اسلامي، اين تفكر پديد آمد كه حقيقت قرآن، چيزي غير از اين حروف و کلمات است و آنچه قرائت مي شود، عبارت و حكايت آن حقيقت است. اين نظريه براي حل مشكل ارتباط حادث و قديم مطرح شد و براي نخستين بار، ابن كلاب آن را مطرح کرد که با تلاش اشعري تكامل يافت. برخي از معاصران نيز اين نظريه را نه براي حل مشکل پيشگفته که بر اساس تشكيك در برخي از معارف قرآن مطرح کرده اند كه به تعبير آنان، مبتني بر فرهنگ زمانه و دانش اندك پيامبر (ص) بوده است. در اين مقاله ضمن بررسي سير تحول اين نظريه، دلايل آن نيز نقد و بررسي شده است.

 نسخه قابل چاپ