بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

اين مقاله، نقدي بر برهان جيمز راچلز بر نفي وجود خداوند مي باشد که به برهان اخلاقي عليه وجود خدا شهرت يافته است. در اين برهان، بناي اخلاق بر استقلال عامل اخلاقي يا همان ملاکي است که کانت براي اخلاقي بودن قايل بود. ادعا شده که اخلاق بر اين مبنا با وجود خداي اديان ناسازگار است؛ زيرا خداي اديان، شايسته پرستش به معناي تسليم شدن آدمي در برابر وحي و تشريع الاهي است. او بر آن است که وجود وحي و شريعت که به اعتقاد مومنان، راهنماي حيات اخلاقي است، نه تنها چنين نقشي ندارد؛ بلکه بر ضد عمل اخلاقي است بايد وحي و به تبع آن، خداي اديان که وحي مي کند را به کنار نهاد. لذا با استناد به وضوح عامل اخلاقي مي توان خداي سزاوار پرستش را که فرستنده وحي است، نفي کرد. البته راچلز چند اشکال بر برهان خود وارد مي کند و به آنها جواب مي دهد. اين مقاله علاوه بر بررسي اين اشکال ها، به ديدگاه کوئين که معتقد به سازگاري پرستش و به تبع آن، وحي تشريعي با عمل اخلاقي است، مي پردازد.

 نسخه قابل چاپ