بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

يكي از مسايل مهم در حوزه عرفان پژوهي در دو قرن اخير، مساله ماهيت مكاشفه عرفاني است كه به صورت پراكنده در آثار حكما و عرفاني مسلمان به آن پرداخته شده است. ملاصدرا نيز با رويكردي پيشيني و مبتني بر آراي خود در نفس شناسي و جهان شناسي و با تاكيد بر اصولي چون صيرورت اشتدادي نفس و اتحاد آن با مدركات خود، تجارب عرفاني را واقعيتي معرفت زا مي داند كه در اثر تزكيه باطني براي آدميان حاصل مي شود. در بيانات ملاصدرا مي توان به همان اوصافي دست يافت كه برخي ذات گرايان معاصر با رهيافت پسيني خود درباره مكاشفه عرفاني بدان رسيده اند.
اغلب يا همه مكاشفات شخصي ملاصدرا از سنخ مكاشفه معنوي و مشتمل بر آگاهي از حقايق كلي هستي است؛‌ چنانكه او اصول حكمت متعاليه مانند اصالت و وحدت شخصي وجود را محصول الهام غيبي مي داند. با اين همه، در آثار وي شواهدي هست كه مبين ويژگي هاي مشترك تجارب و مكاشفات عرفاني مي باشند و از اين رو مي توان وي را در زمره ذات گرايان محسوب كرد.

 نسخه قابل چاپ