بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

عقل و وحي، دو پيامبر درون و برون و دو حجت الاهي براي رسيدن به سعادت هر دو سرا هستند. سخن درباره چيستي و گستره هر يک از اين دو منبع معرفتي، دغدغه اي فراگير است؛ اما مهم ترين دغدغه که از گذشته ها مورد بحث بوده، چالش بر سر رفع تعارض آموزه هاي وحياني و داده هاي عقلاني است که انديشمندان بزرگ هر دوره فکري نيز بدان پرداخته اند.
اين پژوهش در جستجوي رهيافت «فخررازي»، فيلسوف، متکلم و مفسر بزرگ قرن ششم و هفتم است كه تلقي وي از آموزه هاي الاهي و بشري و ميزان همخواني اين دو، بسيار مهم است. وي فردي «اشعري» است؛ اما در اين منازعه، جانب عقل را گرفته، پشتوانه نقل را عقل دانسته و گستره آن را نيز بر عهده همان مي داند. البته فخر رازي در دوران آخر عمر خويش، به پژوهش هاي قرآني و عرفاني روي مي آورد و نص گرايي را بر خردپيشگي ترجيح مي دهد.

 نسخه قابل چاپ