بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

از جمله مسايل مطرح در معني شناسي و تحليل واژگان متون، اهميت دادن به «معناي نسبي» کلمات در کنار «معناي پايه» است. در اين مساله برخي معناي نسبي را رجحان بخشيده، بافت متن و عناصر دروني و بيروني آن را برخوردار از سهم اصلي در تحليل معنا دانسته اند. گروهي نيز بافت را در حوزه خاص زمينه و موقعيت فرهنگي – اجتماعي پيدايش گفتار يا متن محدود نموده، بافت اجتماعي را عنصر اصلي معنا دانسته اند. همچنان که پيداست جهت گيري در اين مساله و نوع ارزيابي آن، تاثير بسيار شگرفي در تفسير متون ديني قرآن و سنت بر جاي مي نهد. مقاله حاضر به بررسي اين مساله مي پردازد. در اين پژوهش ضمن ملاحظه برخي ديدگاه هاي جديد، تلاش مي شود تا در نگاهي متوازن عناصر درون متني و فرامتني اثر گذار در معناي نسبي ارزيابي شود. بر اين اساس عوامل زباني و فرازباني مولد معنا از نقطه نظر عالمان مسلمان مورد جستجو قرار مي گيرد که در عين حال نوعي نگرش مقايسه اي ميان ديدگاه هاي انديشمندان مسلمان و رويکردهاي جديد در معناشناسي است.

 نسخه قابل چاپ