بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

قلمرو شريعت به معناي گستره نظام حقوقي اسلام و حوزه احكام فرعي عملي از مباحثي است كه از زواياي مختلف مورد توجه متكلمين، اصولين و فقها قرار داشته و بدان پرداخته اند.
دو رويكرد حداقلي و حداكثري در تعيين حوزه احكام فقهي، بخشي از مباحثات و مذاكرات متكلمين را در باب دين حداقلي و دين حداكثري پديد آورده است. گرچه سنت به مفهوم عام گفتار، افعال و تقريرات معصوم، براي اثبات و يا رد شمول شريعت نسبت به برخي حوزه هاي فردي و اجتماعي مورد استناد قرار گرفته، اما غالبا مستند نظريات، سنت قولي بوده و عملا سنت فعلي و تقريري مورد غفلت قرار گرفته است.
در اين مقاله سعي بر آن است تا ضمن بررسي دلالت و ظهور افعال، ثابت شود كه افعال معصوم ظهور و دلالت بر حكم شرعي داشته و اين دلالت از نوع دلالت هاي عقلي است و حتي گاهي دلالت افعال قوي تر از ظهور الفاظ است.
در صورتي كه افعال معصوم داراي ظهور در حكم شرعي باشند، با توجه به اينكه او داراي افعال مختلفي از جمله افعال طبيعي و عادي، افعال دنيوي، افعال عرفي و ... در زندگي مي باشد، مي توان شمول شريعت نسبت به حوزه هاي مختلف زندگي فردي و اجتماعي را بررسي و از اين طريق گستره نظام حقوقي اسلام را تعريف و تعيين كرد.

 نسخه قابل چاپ