بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

مهم ترين دليل عقلي ارايه شده در مورد اصل امامت، «قاعده لطف» است. اين قاعده وجود امام و نصب وي را لطف مي داند و از طرفي لطف را بر خداوند واجب دانسته و آنگاه نصب امام را بر خداوند واجب مي داند.
درمورد كبري اين قياس اختلافاتي در ديدگاه شيعه و سني وجود دارد. صغراي قياس مذكور (لطف بودن وجود امام) به صورت هاي گوناگون تبيين شده است. تبيين كمال معنوي، تبيين كمال اجتماعي و حفظ بقاي شريعت از جمله تقريرهاي ذكر شده در اين قاعده است؛ بررسي تطبيقي اين قاعده با رويكرد تحليلي، به خصوص با نظر به صغري اين قاعده نزد متكلمان و كلام معصومان (عليهم السلام) وجوه اشتراك و افتراق اين قاعده عقلي را بين متكلمان و كلام اهل بيت(ع) آشكار و كاستي هاي اين قاعده در پرتو كلام معصومان تكميل و بازسازي مي شود.

 نسخه قابل چاپ