بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

در عرفان اسلامي، انسان، موجودي ذومراتب با ساحت هاي وجودي مختلف است که هر يک از آنها دريچه اي به وجود پر رمز و راز اين معماي هستي است. در ميان عارفان مسلمان، چهره مولانا جلال الدين رومي در کشف رازهاي دروني انسان و گشودن اسرار وجودي او بسيار برجسته است. مولوي با بهره گيري از تعاليم عميق ديني و تجربيات عارفان پيش از خود و آميختن آنها با تجربيات عرفاني خويش توانست انسان شناسي عرفاني بسيار متعالي و عميقي را در آثار منثور و منظوم خويش به بشر عرضه کند.
تعالي معنوي انسان در تفکر مولانا را بايد از دو جنبه نگريست: يک جنبه آن مانع زدايي و آسيب شناسي روحي انسان و جنبه ديگر، چگونگي پرورش روحاني اوست. مولوي با تفکيک خود حقيقي و خود مجازي انسان و شناخت آثار زيانبار غفلت انسان از ساحت الهي خويش، موانعي را که باعث اين غفلت و دوري انسان از گوهر حقيقي خود مي شود، در مکتب عرفان عشقي خويش به بهترين وجهي به تصوير کشيد و همچون طبيبي روحاني توانست با کشف علل واقعي درد و رنج انسان غذاهاي حقيقي روح انسان را شناسايي و عرضه کند .

 نسخه قابل چاپ