بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

پرواضح است که در جهان، اديان بسياري با باورها و خاستگاه هاي گوناگون وجود دارد. براي پيروان هر ديني نسبت به اديان ديگر پرسش هايي بنيادين مطرح است از قبيل: حقانيت آن اديان، نجات اخروي و چگونگي تعامل با پيروان آن. در اين باره چهار رويکرد مشهور وجود دارد: ابطال گرايي، انحصارگرايي، شمول گرايي و کثرت گرايي. کثرت گرايي از موضوع هاي مهم فلسفي‏ دوران معاصر است که به حوزه هاي متعددي همچون دين، سياست، فرهنگ، جامعه شناسي، اخلاق و ... تسري‏ يافته است. در اين ميان کثرت گرايي ديني -که نخستين بار در آراي جان هيک، فيلسوف معاصر مطرح شد- اهميتي ويژه‌‏ دارد. کثرت گرايي ديني هنجاري، پاسخي به پرسش چگونگي همزيستي با پيروان اديان ديگر است. بر پايه اين نظريه بايد با آنان رفتاري با احترام و مدارا داشت. اسلام کسي را به پذيرفتن دين مجبور نمي داند و نيک زيستي را با ناهمکيشان، چه ديندار باشند و چه بي دين، به گونه واقعي و گسترده آن پذيرفته و بر آن بسيار سفارش کرده است. اگر کافران و مشرکان با مومنان سر جنگ نداشته باشند و حقوق آنان را ناديده نگيرند، مومنان نيز حق هيچ گونه برخورد ناخوشايند با آنان را ندارند. حتي اگر آنان با مومنان وارد جنگ شوند نيز، قرآن کريم مومنان را به، از اندازه نگذشتن، فرمان داده است.

 نسخه قابل چاپ