بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

جاودانگي مبحثي است که پيشينه اي به اندازه تاريخ زندگي بشر دارد. عطار از جمله کساني است که در آثار خود درباره اين انديشه بنيادي زندگي بشر اظهار نظر کرده است. او جلوه هاي چندي براي جاودانگي قائل است. از جمله: ماندن در يادها و خاطره ها، توالد نسل و ...، ولي مهم ترين نمود جاودانگي را فاني شدن در خدا و باقي شدن به او مي داند. عطار مانند بيشتر عارفان اسلامي، انسان را داراي دو بعد روح و جسم مي داند و معتقد است که آن چيزي که ارزش دارد روح است نه جسم. پس بايد روح و جان را در اين عالم تصفيه کرد؛ ولي با اين اوصاف به نظر مي رسد که در برخي از آثار خود (همان طور که در متن هم آمده است) معتقد به معاد جسماني و روحاني هر دوست. همچنين طبق اعتقاد ديني خود به جهان بعد از اين جهان و برپا شدن محکمه عدل الهي در آن جهان معتقد است که آن را در قالب مباحثي مانند: بهشت، جهنم، برزخ، پل صراط و ... عنوان مي کند. عطار همچنين تناسخ را منکر است و مي گويد هر انساني که به اين عالم آمد يک بار بيشتر فرصت زيست و زندگي ندارد و ديگر به هيچ عنوان و تحت هيچ قالبي به اين جهان برنمي گردد.

 نسخه قابل چاپ