بانک مقالات الهیات و معارف اسلامی

متکلمان اماميه، اشاعره و معتزله عقايد خويش را به همراه استناد به آيات قرآن در کتاب هايشان بيان کرده و حتي در محکوم کردن يکديگر از آيات بهره جسته اند. اين پرسش وجود دارد که آيا صاحبان مذاهب کلامي در استفاده از آيات قرآن به انواع سياق آيات توجه داشته اند و آيا سياق آيات مي تواند برداشت هاي مختلف را پوشش دهد؟
علامه شوشتري در احقاق الحق کلام شيعي را از علامه حلي و کلام اشعري را از روزبهان آورده و در آخر به اثبات عقايد کلامي شيعه و نقد گفتار روزبهان مي پردازد. در گفتار هر يک استناد به آيات موجود است. اين پژوهش درصدد است استناد هر سه متکلم به آيات را در بحث رويت خدا، از منظر سياق آيات بررسي نمايد. ضمن جستجو روشن مي شود که روزبهان در استنادش به آيه 143/اعراف در بحث رويت خدا خطا رفته و آن را جسماني معنا کرده و ديدگاه کلامي اش را حمل بر آيه نموده است. علامه حلي و قاضي شوشتري نيز به دليل اهتمام به ابطال نظر او و اشاعره از سياق آيه تا اندازه اي غافل شدند.