مقالات آموزش مهارت هاي زبان

ارگاتيو اصطلاحي است که در زبان شناسي نوين و به ويژه در رده شناسي زبان به کار مي رود و آن از يک فعل يوناني به معني «سبب شدن، به وقوع رسانيدن، خلق کردن» گرفته شده است. اين ويژگي حالتي است دستوري که ويژه فاعل فعل متعدي است و معمولا ويژه زبان هايي است که قديمي ترند و کمتر دستخوش تحولات و دگرگوني هاي زباني شده اند و به عبارتي محافظه کارترند و به صورت هاي باستاني خود گرايش دارند.
ارگاتيو در زبان هايي مانند سومري باستان، تبتي، برمه اي، بوروشاسکي، اسکيمو، باسک و برخي از زبان هاي استراليايي، قفقازي، هندي و ايراني، به جز زبان هاي آفريقايي، نمونه هايي از اين ساخت دستوري يافت شده است.
هدف اين مقاله بررسي تطبيقي ساخت ارگاتيو در گويش هاي جنوب غربي ايران است. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد که ارگاتيو در زبان فارسي باستان که زباني است کاملا صرفي، به صورت کم رنگ نمود داشته است؛ اما در زبان فارسي ميانه که دنباله فارسي باستان است و در آن حالات هشت گانه صرفي از بين رفته است، داراي نقشي کاملا برجسته و آشکار است؛ در تحول از ايراني ميانه به ايراني نو، روش ساخت ماضي (ارگاتيو) دوره ميانه به فارسي دري نرسيده است.
ساخت فعل ماضي ارگاتيو در گويش هاي اردکاني، دشتي، دشتکي، کليميان يزد و لاري که جزو گويش هاي جنوب غربي ايران اند داراي کاربردي وسيع و گسترده است و اين گويش ها جزو گروه ارگاتيو کامل و مطلق اند.

 نسخه قابل چاپ