بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

در سال هاي اخير اهتمام نيروي انتظامي جمهوري اسلامي به مقوله مشارکت مردمي در امنيت افزايش يافته است. بي گمان براي استمرار و توفيق طرح ها و ماموريت هاي اين نهاد، به همياري و مشاركت شهروندان نياز است.
در حوزه نظم و امنيت، طرح هاي مشاركتي به دنبال آفريدن فرصت هاي بيشتر دخالت مردم در نظم و امنيت و افزايش اعتماد متقابل ميان پليس و مردم است. در كشورهاي مختلف دنيا (از جمله ژاپن، هلند و انگليس) طرح هاي متعددي با اين هدف به اجرا درآمده است كه در جهت مقصود خود توفيق داشته اند. اين كشورها در تبديل پليس از سازماني متمركز، دولتي و سياست گرا به نيرويي مشاركت جو، اجتماع محور و فرهنگ گرا، دستاوردهاي قابل ذكري داشته اند. جامعه ايراني نيز اگرچه با مشكلات فرهنگي و سياسي در اين زمينه روبه رو بوده است، اما در گذار از مرحله انتظام تخصصي به انتظام مشارکتي موفقيت هايي كسب كرده است؛ طرح هاي پليس (نگهبان) محله، هميار پليس، خدمات مراقبتي و حفاظتي از شواهد آن بوده است. برون سپاري برخي از خدمات مانند (پليس+10) صدور گواهي نامه، گذرنامه، نظام وظيفه از ديگر مصاديق اهتمام نيروي انتظامي به تعامل بيشتر و نزديكتر با مردم است. در عين حال، برخي از مسايل ساختاري و سازماني پليس، ضعف فرهنگ مشارکت انتظامي، قلت طرح هاي اعتمادسازي متقابل ميان مردم و نيروي انتظامي، از جمله موانع گسترش مشاركت انتظامي در جامعه ايراني است.
مقاله حاضر بر امکان و ضرورت مشاركت امنيتي و انتظام مشاركتي تمركز دارد. مقاله با تشريح فضاي مفهومي دو عبارت «مشارکت» و «امنيت» آغاز و تلاش مي شود از ترکيب اين مقولات، مفهوم ثالثي تحت عنوان «مشارکت امنيتي» و «انتظام مشارکتي» يا غيره ابتکار شود. در اثناي بحث ضمن بررسي اهميت و تاريخچه موضوع مشارکت امنيتي و انتظامي در جهان و ايران، بر زمينه ها و راهکارهاي جلب مشارکت مردم در امنيت تاکيد مي شود.

 نسخه قابل چاپ