بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

با وجودي که پديده تروريسم مساله تازه اي نيست، اما تهديداتي که امروزه از ناحيه اين پديده شوم متوجه جوامع مختلف است، ويژگي و حساسيت خاصي نسبت به ساير پديده هاي حقوقي ايجاد کرده است. تهديدات ناشي از اقدامات تروريستي، در چارچوب سرزمين معين نمي گنجد و به تهديدي جهاني مبدل شده است. تروريسم، ارزشهايي که بنيان منشور ملل متحد است از قبيل: احترام به حقوق بشر، حاکميت قانون، قوانين و مقررات ناظر به حمايت از غيرنظاميان در جنگ، بردباري و تساهل ميان ملتها و کشورها و حل و فصل مسالمت آميز اختلافات را هدف قرار مي دهد [1]. بدين سبب سازمان ملل متحد تاکنون کنوانسيونهاي متعددي در زمينه مبارزه با تروريسم تدوين کرده است. چندين قطعنامه نيز از جانب شوراي امنيت صادر شده که طي آن کشورها را به امر مبارزه با تروريسم فراخوانده است.
تروريستها با سو استفاده از گسترش حمل و نقل هوايي، انقلاب ارتباطات، اقتصاد جهاني خصوصي و ايجاد جهان بدون مرز، از شيوه هاي جديدي براي ايجاد ناامني و رسيدن به اهداف خود استفاده مي کنند. در نظام حقوقي ايران، سازوکارهاي مبارزه موفق با تروريسم، کارآمد و به روز نيست؛ هر چند محاربه به عنوان مصداقي از عمليات تروريستي مورد حکم قانونگذار قرار گرفته است. تنوع و پيچيدگي اعمال تروريستي، سازمان يافتگي و فراملي شدن آن ضرورت بازنگري و جرم انگاري تروريسم را آشکار مي سازد و مقنن بايد با درک اين مهم، قوانين کارامد در اين زمينه تصويب کند.

 نسخه قابل چاپ