بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

جمع بندي پژوهش هاي مرتبط با موضوع تصادفات در ميان رانندگان، حاكي از آن است عوامل شخصيتي و رواني، كه موجب بروز حادثه مي شوند، به طور نسبي در افراد مختلف ثابت هستند. شواهد پژوهشي متعددي در مورد رابطه متغيرهاي برونگرايي و هيجان خواهي، منبع كنترل بيروني، تكانشگري، هوش و قدرت ادراك با حوادث موجود است. اين پژوهش ها زمينه را براي توليد سازه اي با عنوان «حادثه پذيري» و شخصيت حادثه پذير، كه اشاره بر ابعاد روان شناختي و فردي دخيل در حوادث داشت، فراهم كرد، لكن بعد از مدتي كاربرد اين اصطلاح و الگوهاي مربوط به آن با محدوديت هاي علمي و روش شناسي مواجه شد. رفته رفته با ظهور روش شناسي قوي و ديدگاه هاي چند جانبه نگر در متون و پژوهش هاي مرتبط، اصطلاح «در معرض حادثه بودن» به عنوان عاملي كه حادثه پذيري را در بطن خود جاي داده است، جايگاه خود را در ادبيات پژوهشي مربوط به حوادث پيدا كرده است. در اين مقاله نخست با مروري بر سابقه پژوهش هاي مرتبط با عوامل انساني دخيل در حوادث، سعي خواهد شد تا تصويري روشن از سير اين تحولات ارايه گردد و برخي الگوهايي كه در اين زمينه مطرح است، مورد بحث قرار گيرد. نكته مستتر در اين مقاله اين است كه در مراحل صدور گواهينامه رانندگي، توجه به ويژگي هاي شخصيتي و روان شناختي متقاضيان مي تواند نتايج ارزنده اي در جلوگيري از حوادث رانندگي داشته باشد.

 نسخه قابل چاپ