بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

پژوهش حاضر به بررسي رابطه تحولي پايگاه هاي هويتي با ميزان دلبستگي ايمن نوجوانان پسر سنين 14، 16 و 18 ساله شهرستان كامياران به چهره هاي دلبستگي (پدر، مادر و همسالان) مي پردازد. به اين منظور از ميان دانش آموزان پايه هاي سوم راهنمايي، دوم دبيرستان و دوره پيش دانشگاهي به صورت تصادفي چند مرحله اي 312 نفر به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده در اين تحقيق، پرسشنامه پايگاه هويتي من (EOM-EIS2) و پرسشنامه دلبستگي به والدين و همسالان (IPPA) است. براي تحليل داده ها از آزمون تحليل واريانس دو راهه استفاده شد. نتايج نشان داد كه تعامل سن و پايگاه هاي هويت با ميزان دلبستگي ايمن به چهره هاي دلبستگي در ارتباط مي باشد. در مجموع بيشترين و كمترين دلبستگي ايمن به چهره هاي دلبستگي در اين تحقيق به ترتيب متعلق به پايگاه هاي پيش رس و سردرگم بود؛ نتايج نشان داد كه در پايگاه هويت پيش رس، دلبستگي ايمن به والدين در سن 18 سال كاهش پيدا مي كند؛ در حالي كه در پايگاه هاي هويتي مطلوب (در حال هويت يابي و موفق) حداقل ثابت مي ماند. به طور كلي گروه هويت پيش رس با افزايش سن از غيرواقعي بودن هويت خود بيشتر آگاه شده و اين موضوع زمينه كاهش دلبستگي ايمن آن ها را به والدين فراهم مي سازد، در حالي كه در رابطه با گروه هويت مطلوب چنين مطلبي صدق نمي كند. گروه سر در گم نيز الگويي نامنظم از دلبستگي ايمن به والدين در سنين مورد مطالعه را نشان مي دهد. ميزان دلبستگي ايمن به همسالان نيز در پايگاه هاي هويت پيش رس و مطلوب در سن 18 سال به بيشترين حد خود مي رسد. اين موضوع اهميت نقش همسالان را در سنين بالاتر نوجواني و به خصوص در زمينه هويت يابي نشان مي دهد. به نظر مي رسد اكتساب هويت چه از نوع مطلوب و چه پيش رس، شرايط برقراري روابط دلبستگي ايمن به همسالان را مهيا مي سازد.

 نسخه قابل چاپ