بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

مطالعات بسياري نشان داده اند كه، عشق به عنوان يك پديده رواني، يك پيش بيني كننده مهم شادكامي، رضايت و هيجان هاي مثبت است. در اين پژوهش رابطه عشق رفاقتي و عشق پرشور با رضايت از زندگي و عاطفه مثبت و منفي بررسي مي شود. از بين دانشجويان متاهل دانشگاه تربيت مدرس، 123 نفر (63 زن و 60 مرد) به عنوان نمونه در دسترس انتخاب شدند. براي اندازه گيري متغير عشق، از مقياس عشق پرشور (هاتفيلد و رپسون، 1993) و مقياس عشق رفاقتي (استرنبرگ، 1986) و براي اندازه گيري بهزيستي ذهني از مقياس رضايت از زندگي (پيوت و داينر، 1993) و مقياس عاطفه مثبت و منفي (واتسون، كلارك و تلجن، 1988) استفاده شد. داده هاي بدست آمده با استفاده از روش هاي تحليل رگرسيون چندمتغيري تحليل شد. با توجه به نتايج، بدون در نظر گرفتن تفاوت هاي جنسيتي، رابطه عشق رفاقتي با رضايت از زندگي، مستقيم و معنادار و با عاطفه منفي، معكوس و معنادار بود؛‌ ولي عشق پرشور با هيچ كدام از متغيرهاي بهزيستي ذهني ارتباط معناداري نداشت. تفاوت هاي جنسيتي تنها در رابطه بين عشق رفاقتي و عاطفه مثبت و منفي مشاهده شد. به گونه اي كه در زنان، عشق رفاقتي بالاتر با عاطفه مثبت بالاتر و عاطفه منفي پايين تر رابطه داشت؛ ولي در مردان رابطه بين عشق رفاقتي و عاطفه مثبت و منفي معنادار نبود. بنابراين نتايج اين مطالعه نشان مي دهد كه عشق به سادگي موجب شادكامي نمي شود و رابطه بين عشق و بهزيستي ذهني يك رابطه چند بعدي است. در مجموع يافته هاي پژوهش حاضر از اهميت نقش عشق رفاقتي در برخي مولفه هاي بهزيستي ذهني حمايت مي كند.

 نسخه قابل چاپ