بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

پژوهش حاضر به منظور بررسي ميزان شيوع کودک آزاري در دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان هاي تهران انجام گرفته است. به اين منظور پرسشنامه کودک آزاري محقق ساخته با سه حيطه کودک آزاري از نوع بي توجهي، جسمي و عاطفي روي 738 دانش آموز اجرا شد که با استفاده از روش نمونه گيري طبقه اي و خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند.
براي تجزيه و تحليل داده ها از تحليل عاملي و تحليل واريانس چند متغيره (MANOVA) استفاده گرديد. نتايج پژوهش نشان داد که ميزان شيوع آزار جسماني، 17.5% بي توجهي، 36.4% و عاطفي 49.46% است. در حيطه آزار جسمي شايع ترين آزارها عبارتند از: سيلي زدن و لگد زدن؛ در حيطه بي توجهي: بي توجهي به بيماري فرزند و نبردن نزد پزشک و بي توجهي به علاقه مندي هاي فرزند و در حيطه آزار عاطفي: فرياد زدن و ناسزا گفتن. نتايج پژوهش نشان داد که تفاوت معنا داري در ميزان شيوع کودک آزاري در حيطه جسمي، بي توجهي و عاطفي برحسب جنس دانش آموزان، پايه تحصيلي و سابقه طلاق والدين در خانواده وجود دارد. نتايج نشان داد که شيوع کودک آزاري شباهت زيادي با مطالعات خارجي ندارد، اما با نتايج مطالعات داخلي همخواني دارد و همين امر ضرورت توجه اساسي به اجراي برنامه هاي مداخله اي در مقياس وسيع را مي طلبد.

 نسخه قابل چاپ