بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

در قوانين جمهوري اسلامي ايران دو سن مختلف (15 و 18 سال) به عنوان حداقل سن اشتغال تعيين شده است. هم چنين، کارگران بين سنين 15 تا 18 سال نيز تحت عنوان «کارگر نوجوان»، تعريف شده و مقررات خاصي در مورد شرايط کاري آنان وضع گرديده است.
با وجود اين، ملاحظاتي در قانون کار وجود دارد که باعث مي شود تحقق مفاد آن، در رابطه با كار كودكان و نوجوانان با چالش مواجه گردد.
براي مثال، مواد 188، 191 و 189 امکان مستثنا شدن کارگران کارگاه هاي خانوادگي، کارگران کارگاه هاي کوچک کمتر از 10 نفر و هم چنين برخي از فعاليت ها در بخش کشاورزي و دامداري از شمول قسمتي از قانون کار را فراهم مي کند. استثنائات فوق باعث مي شود تا بسياري از کودکان، نوجوانان و جوانان شاغل در بخش هاي غيردولتي (که اکثريت شاغلان نوجوان و جوان را تشکيل مي دهند) از مزاياي رفاهي در نظر گرفته شده توسط قانون کار محروم شوند.
مقاله حاضر با استفاده از روش توصيفي-تحليلي و گردآوري اطلاعات مورد نياز به صورت کتابخانه اي به واکاوي اين موضوع و بررسي خلأهاي موجود در قوانين کشور مي پردازد.

 نسخه قابل چاپ