بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

خوداثرمندي والديني اشاره به باورها يا قضاوت هاي يک والد از توانمندي هايش جهت نظم دهي و اجراي يک سري از تکاليف مربوط به والدگري با کودک را دارد. احساس خوداثرمندي ضعيف در والدين مي تواند مقدمه اي بر بدرفتاري با کودک و تاثيرات سوء بر رشد اجتماعي، هيجاني و شناختي کودک باشد و نيز مي تواند عملکرد و سازگاري روان شناختي والدين را تحت تاثير قرار دهد. اين مطالعه با هدف اثر بخشي آموزش برنامه فرزندپروري مثبت بر خوداثرمندي والديني مادران صورت گرفته است.
اين پژوهش از نوع تجربي و به صورت پيش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل است.
نمونه پژوهش شامل 24 نفر از مادران دختران 7 تا 9 ساله شهر بردسکن در سال تحصيلي 89-88 است که به صورت تصادفي و همتاسازي شده در دو گروه آزمايش و کنترل قرار گرفته اند. اعضاي گروه آزمايش به مدت 8 هفته، هر هفته يک جلسه، به مدت 2 ساعت در جلسات برنامه فرزندپروري مثبت شرکت کرده در حالي که گروه کنترل هيچ گونه آموزشي دريافت نکردند. ابزارهاي گردآوري داده ها شامل پرسشنامه خوداثرمندي والديني و پرسشنامه توانايي ها و مشکلات بود. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از روش هاي آماري t مستقل و تحليل کوواريانس استفاده شد. يافته هاي حاصل از تحليل کوواريانس نشان داد که ميانگين نمرات در دو گروه، بعد از برنامه آموزش، داراي تفاوت معناداري در سطح P<0.05 است. به طور کلي مي توان گفت که برنامه فرزندپروري مثبت توانسته است از طريق تقويت رفتار هاي مثبت کودکان به وسيله مادر، الگو سازي والدگري مناسب، تلفيق سطح دانش و توانايي مادران، ايجاد تعاملات موثر والد-کودک و فراهم آوردن حمايت اجتماعي، سطح خوداثرمندي والديني مادران را ارتقا بخشد.

 نسخه قابل چاپ