بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

مقدمه: اختلال اضطراب جدايي، اضطرابي افراطي و نامتناسب از لحاظ رشدي درباره جدايي فرد از خانه يا از افرادي که به آنها دلبستگي دارد، است. درمان تعامل والد - كودك، يك رويكرد درماني است كه تكنيك هاي رفتاري و سنتي را در درمان مشكلات رفتاري كودكان يكپارچه مي كند. هدف اين پژوهش بررسي تاثير درمان تعامل والد - کودک روي مادران بر ميزان کاهش علايم اضطراب جدايي در کودکان بوده است.
روش: اين طرح پژوهشي به صورت نيمه تجربي و از نوع پيش آزمون - پس آزمون با يك گروه مقايسه، انجام شد. نمونه گيري به شيوه نمونه گيري در دسترس صورت گرفت، چرا که افراد انتخاب شده فقط از داخل مهد کودک ها انتخاب شدند. در اين روش ابتدا 3 منطقه (مناطق 1، 2 و 6) به طور تصادفي از ميان مناطق 12 گانه شهر مشهد انتخاب شده و از اين مناطق انتخابي، 11 مهد كودك به صورت تصادفي انتخاب شدند. تعداد افراد شناسايي شده داراي ملاک هاي اضطراب جدايي طبق پرسشنامه CSI - 4 در اين مهد کودک ها، 83 نفر بودند که در نهايت، از اين تعداد، دو گروه 12 نفري از كودكان داراي اضطراب جدايي به طور تصادفي انتخاب و مادران آنها نيز به شيوه تصادفي در دو گروه آزمايش و مقايسه قرار گرفتند. 5 جلسه مداخله که بر اساس برنامه درمان مبتني بر تعامل والد - کودک تدوين شده بود، روي مادران گروه آزمايش انجام شد. گروه مقايسه در خصوص درمان تعامل والد - کودک هيچگونه آموزشي دريافت نکرد. پس از پايان آموزش از هر دو گروه آزمايش و مقايسه پس آزمون گرفته شد.
يافته ها: نتايج تحليل کواريانس نشان داد که درمان تعامل والد - کودک، در شدت علايم اضطرابي در گروه آزمايش از نظر آماري کاهش معناداري پديد آورده است (P<0.001).ميزان تاثير 54 درصد بود که نشان مي دهد 54 درصد کل واريانس يا تفاوت هاي فردي در نشانه هاي اضطرابي، مربوط به تفاوت هاي بين دو گروه آزمايش و مقايسه و ناشي از اعمال متغير مستقل است.
نتيجه گيري: درمان تعامل والد - کودک روي مادران، مي تواند علايم اضطراب جدايي کودک را کاهش دهد.

 نسخه قابل چاپ