بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

مقدمه: در درمان هاي درد مزمن، معناداري تغييرات درماني غالبا با به کارگيري روش هاي معناداري آماري انجام مي شود. عليرغم اهميت اين روش ها، استفاده از آنها در تعيين اهميت تغييرات درماني با محدوديت هاي اساسي همراه است. پژوهشگران، با هدف غلبه بر اين محدوديت ها، روش هاي معناداري باليني را به منظور تعيين اهميت باليني تغييرات درماني، پيشنهاد کرده اند.
روش: از بيماران يک درمانگاه درد، 57 بيمار درد مزمن با شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و با فاصله 4 هفته، پرسشنامه خودکارآمدي درد، مقياس هاي افسردگي، اضطراب، استرس، پرسشنامه چند وجهي درد، پرسشنامه ناتواني جسمي و فرم کوتاه زمينه يابي سلامت را دو بار کامل کردند. ضرايب همبستگي پيرسون بين نمره هاي دوبار اجرا محاسبه شد و از آنها براي محاسبه شاخص تغيير پايا در سطح خودکارآمدي درد و شدت افسردگي 11 بيمار درد مزمن که با شيوه رفتار درماني شناختي مورد درمان قرار گرفته بودند، استفاده شد. معناداري آماري تغييرات درماني خودکارآمدي درد و افسردگي نيز با استفاده از آزمون t محاسبه شد.
يافته ها: آزمون معناداري آماري حاکي از بهبود معنادار بيماران در سطح خودکارآمدي درد و افسردگي در پايان درمان در مقايسه با قبل از درمان بود. محاسبه شاخص تغيير پايا به عنوان يک شيوه تعيين معناداري باليني تغييرات درماني نشان داد که 9 بيمار در متغير خودکارآمدي و 8 بيمار در متغير افسردگي به حدي از تغيير که بتوان آن را از نظر باليني معني دار دانست، دست يافته اند.
نتيجه گيري: در حاليکه روش هاي معناداري آماري اطلاعي در مورد پاسخ درماني تک تک بيماران فراهم نمي آورد، استفاده از روش هاي معناداري باليني مي تواند نشان دهد که کدام بيمار توانسته است به سطحي از تغيير که بتوان آن را از نظر باليني معنادار تلقي کرد، دست يافته است.

 نسخه قابل چاپ