بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

مقدمه: بازداري يکي از مولفه هاي مهم کارکردهاي اجرايي است که در مبتلايان به اختلال سلوک به عنوان يکي از عوامل مهم همبستگي (يا حتي علي) مطرح مي شود. تحقيقات مختلف، نتايج متناقضي در رابطه با نقايص کارکردهاي اجرايي در کودکان مبتلا به اختلال سلوک گزارش کرده اند. پژوهش حاضر به منظور مقايسه مولفه بازداري در کودکان داراي علايم و نشانه هاي اختلال سلوک با کودکان بهنجار اجرا شده است.
روش: با استفاده از پرسشنامه علايم مرضي کودک و آزمون ريون، نمونه اي به حجم 38 نفر (19 کودک مبتلا به اختلال سلوک و 19 کودک به عنوان گروه مقايسه) از بين پسران دبستاني با دامنه سني 11-8 سال انتخاب شدند. سپس با استفاده از دو آزمون عملکرد پيوسته و برو - بايست، مولفه بازداري در دو گروه مقايسه شد.
يافته ها: نتايج نشان داد که دو گروه در ميزان خطاي ارتکاب کاذب که شاخص بازداري است در هيچ يک از دو آزمون عملکرد پيوسته و برو - بايست تفاوت معناداري نداشتند. اما در مقياس زمان واکنش تفاوت دو گروه معنادار بود.
نتيجه گيري: اين پژوهش نشان داد که پس از کنترل اختلال نقص توجه - بيش فعالي، ميزان بازداري کودکان مبتلا به اختلال سلوک با همسالان بهنجار خود تفاوتي ندارد و احتمالا نقص در بازداري در مبتلايان به اختلال سلوک، نقش اساسي ندارد.

 نسخه قابل چاپ