بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

مقدمه: دختران فراري عمدتا در مولفه هوش هيجاني و برقراري ارتباطات اجتماعي مناسب ضعيف هستند. مداخلات متعددي براي بهبود هوش هيجاني و به تبع آن ارتباطات اجتماعي مناسب وجود دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسي ميزان کارايي آموزش خودکارآمدي بر بهبود روابط اجتماعي دختران فراري شهر اصفهان است.
روش: آزمودنيهاي اين پژوهش دو دختر فراري ساکن در مرکز ارشاد بهزيستي شهر اصفهان بودند که به تشخيص مسوولان مرکز داراي روابط اجتماعي مختل بودند. براي سنجش ميزان رفتارهاي اجتماعي مثبت از روش شاهد- مدار استفاده شد؛ به اين صورت که چک ليست رفتارهاي اجتماعي مثبت در اختيار مربيان شيفت قرار گرفت و آنها رفتارهاي موردنظر را مشاهده و ثبت مي کردند. در اين پژوهش از روش پژوهشي مورد منفرد با طرح A-B استفاده شده است. در اين روش پژوهشي پس از موقعيت خط پايه، مداخله آغاز شد و طي 12 جلسه مداخله انفرادي، آموزش خودکارآمدي به آزمودنيها ارايه گرديد و هر دو آزمودني يک ماه پس از پايان مداخله به مدت 2 هفته پي در پي تحت آزمون پيگيري قرار گرفتند.
يافته ها: يافته هاي اين پژوهش نشان داد که طي تحليل ديداري نمودار داده ها بر اساس شاخص هاي آمار توصيفي و تحليل ديداري، مداخله موردنظر در مورد هر دو آزمودني اثربخش بوده است (با???PND ?  براي هر دو آزمودني).
نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان مي دهد که با افزايش خودکارآمدي، روابط اجتماعي مثبت افراد بهبود پيدا مي کند. بنابراين آموزش خودکارآمدي در اين پژوهش موجب افزايش تعاملات مثبت اجتماعي در دختران فراري شده است.

 نسخه قابل چاپ