بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

اين پژوهش درپي تجزيه و تحليل ريشه هاي افزايش نقش، اهداف و راهبردهاي ايران در خاورميانه، بعد از بحران عراق است. نگاه مسلط در غرب، به خصوص ايالات متحده، اهداف سياست خارجي ايران را تهاجمي و در جهت افزايش «قدرت نسبي» در خاورميانه مي داند، اما نويسنده پژوهش حاضر براين نظر است که اين اهداف بيشتر تدافعي و درجهت افزايش «امنيت نسبي» کشور است؛ لذا براي آزمون اين فرضيه، ضمن به کارگيري نظريه هاي رئاليسم تهاجمي و رئاليسم تدافعي، به تعريف دو رويکرد اصلي سياست خارجي ايران يعني سياست هاي «انطباق و هم سويي» و «ائتلاف و اتحاد» در منطقه مي پردازد و هدف هر دو را افزايش امنيت نسبي و رفع تهديدات در شرايط ويژه تشديد ناامني در مرزهاي بلافصل ايران بعد از بحران عراق، و جهت گيري سياست خارجي ايران را در منطقه، متاثر از دو عنصر «ژئوپليتيک» و «ايدئولوژي» مي داند و نتيجه گيري مي کند که نقطه تامين منافع و امنيت ملي ايران در برقراري تعادل بين اين دو عنصر است.

 نسخه قابل چاپ