بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

در عصر جهاني شدن، نمي توان واحد سياسي سرزميني را تصور کرد که فاقد تعامل جهاني باشد. اگر واحد مزبور، داراي ظرفيت هاي قابل توجه باشد، ضرورت و لزوم تعامل جهاني بيش از پيش مي شود. جمهوري اسلامي ايران که داراي ظرفيت ها، قابليت ها و امکانات اساسي است، بايد داراي تعامل جهاني قابل قبولي باشد. هرچند اين ضرورت در اسناد بالادستي نظام، مورد تاکيد فراواني بوده است، اما عملکردها داراي وضعيتي متعارض با اهداف و سياست گذاري هاست. در اين مقاله در پي تبيين رمز شکاف بين اهداف و عملکردها در مورد تعامل مثبت جهاني هستيم. نگارنده بر اين اعتقاد است که ريشه اصلي کاستي هاي مربوطه، به نوع نگرش نخبگان سياسي در مورد ماهيت نظام بين المللي و محيط جهاني برمي گردد و اين امر کيفيت تعامل جهاني را تحت تاثير خود قرار داده است. از سوي ديگر، ابهام و دغدغه نخبگان سياسي نسبت به مرزهاي خاکستري و گزينه هاي متفاوت ارتباطي، روند ناپايداري را در نحوه و کيفيت تعامل جهاني ايجاد کرده است که محتاج بازنگري است.

 نسخه قابل چاپ