بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

تاکنون در زمينه نحوه کنترل و کيفيت هدايت مراکز آموزشي، بخصوص آموزش عالي، نظريه هاي گوناگون ارائه شده است. در طول ده هاي گذشته، بويژه دو دهه اخير، نظريه پردازان اقتصاد آموزش و پرورش در مديريت آموزشي از زواياي مختلف و با عنايت به آينده آموزش عالي ديدگاه هاي در خور تاملي را در خصوص لزوم کنترل و هدايت کلي اين نهاد کلان آموزشي توسط دولتها بيان داشته اند. از اين ميان، انديشمنداني همچون وست (West) و آيزنباخ (Eysenbach) را مي توان نام برد از طرفي ديگر، برخي از صاحب نظران به کنترل مردمي (خصوصي) اين مراکز عنايت داشته اند که از جمله آنان جان کوب (J. Chubb)، ترمو (T. Moe) جيمز مديسون (J. Madison) و اشنايدر (Schneider) را بايد نام برد.
اواخر قرن بيستم را بايد عصر افزايش آگاهي مردم دانست؛ عصري که در آن تحولات عظيمي در عرصه هاي اقتصادي، فرهنگي و نفوذ انديشه هاي خصوصي سازي در زمينه هاي فوق و بروز انديشه خودگرداني در امور سياسي، اجتماعي و مديريتي صورت گرفته است. در اين دوران زمينه هاي ظهور و بروز نظريه هايي مانند تبديل «ياري نهادي (help Institutional)» به «ياري شخصي خودياوري» (Self help)، تبديل تفکر «مردم سالاري نمايندگي (Representative democravy) و نظريه گذر از نظامهاي بسته (Closed systems) به نظام باز (Open system) فراهم آمده است. همچنين، در اين عصر انديشه هاي گذر از قدرتهاي متمرکز به پراکنده از توجه صرف به نيازهاي سازمان (Organizatioal needs) و توجه به نيازهاي افراد سازمان (Humanity needs) و جايگزين شدن «خود انضباطي» (Self decipline) به جاي انضباطهاي تحميل شده و همچنين انتقال از مديريت خود کامه (Self - management) به مديريت هوادار [(Providing management) همچنانکه الوين تافلر در اثر خود به نام شوک آينده (Future shock) بدان اشاره کرده است]، استحکام يافته است. در اين راستا و به تبع چنين شرايطي، مي توان تحولات عظيمي را نيز در نظريه هاي مربوط به کنترل نظامهاي آموزشي شاهد بود...

 نسخه قابل چاپ