بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

آموزش ‎عالي در قرن 21 موانع زمان و مكان را در هم نورديده و سنتي تازه در آن ايجاد شده است. آموزش عالي در قرن حاضر به دنياي مجازي تسري يافته است و در اين فضا به سه شكل ارايه مي‎شود: دانشگاه مجازي هوشمند , دانشگاه مجازي در قالب ارتباط چهره به چهره (از طريق شبكه) و دانشگاه مجازي مبتني بر ارتباطات ناهمزمان و غالبا مكتوب (از طريق شبكه). در شكل نخست نرم افزار هوشمند جايگزين استاد مي شود. در اين شکل استاد مرجع يادگيري و دانش نيست، بلکه همچون مشاور عمل مي‎کند. در شكل دوم استاد از طريق اينترنت بر محدوديت مكاني فايق مي آيد و فضاي آموزشي به صورت فضاي واقعي كلاس شبيه سازي مي شود. استاد دانشجو را به وسيله دوربين مي بيند و استاد نيز از همان طريق در معرض ديد دانشجويان كلاس قرار مي‎گيرد. در شكل سوم دانشگاه مجازي درس به صورت نا همزمان و ترجيحا به صورت مكتوب ارايه مي ‎شود. اين شكل از ارايه ممکن است سنتي باشد و در آن به انتقال دانش اكتفا شود يا آنكه تعامل و ارتباط فعال از ارکان آن باشد و آن گونه كه پاره ‎اي از صاحبنظران دانشگاه هاي مجازي اشاره كرده ‎اند، پارادايم جديدي در آموزش عالي فراهم شود و دانشجويان به مرحله تفكر انتقادي دست يابند. در اين مقاله اشكال دانشگاه مجازي تحليل و ارزيابي شده است. تحليل و ارزيابي مذکور مبتني بر نظريه تجسد، نظريه پديدار شناسي ادراک مرلوپونتي و نظريه ساختگرايي است. بر مبناي نظريه تجسد در باره آموزش دانشگاهي در فضاي مجازي به صورت كلي بحث و سپس، تحليل مذكور ارزيابي شده است. در تحليل شکل اول دانشگاه مجازي نرم افزار هاي هوشمند موجود با استادان واقعي مقايسه شده است. شكل دوم دانشگاه مجازي که از طريق دوربين هدايت مي شود، مبتني بر نظريه پديدار شناسي ادراک مرلو پونتي ارزيابي شده است. پس از تحليل دانشگاه مجازي از نوع سوم در دو صورت سنتي و تحولگرا تجربه ‎اي از نوع تحولگراي دانشگاه مجازي و آن گاه پيشنهادهايي براي ايجاد نمونه ايراني دانشگاه مجازي ارايه شده ‎است.

 نسخه قابل چاپ