بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

در دهه هاي اخير آموزش عالي گسترش بسياري يافته است. دليل اصلي اين رشد عوامل قانوني، اقتصادي، عدالتخواهانه و نيز پاسخ به تقاضاي اجتماعي در همه كشورهاي جهان بوده است. به طوري كه تعداد دانشجويان جهان از 13 ميليون نفر در سال 1960 با بيش از 12 برابر افزايش به 158.7 ميليون نفر در سال 2008 رسيده است. با وجود اين، گسترش آموزش عالي با محدوديتهايي از جمله كمبود مدرس، كمبود فضاي فيزيكي و كمبود منابع مالي مواجه بوده است. در مطالعه حاضر، با هدف تعيين ظرفيت بهينه پذيرش دانشجو، در چارچوب روش توصيفي و با كاربرد يك مدل برنامه ريزي خطي و در نظر گرفتن سه محدوديت اصلي گسترش آموزش عالي، ميزان بهينه ظرفيت پذيرش دانشجو بر حسب تعريف «دانشجوي مقياس» محاسبه شده است. يافته ها نشان داد كه اکثريت قريب به اتفاق دانشگاههاي کشور بيش از ظرفيت بهينه به پذيرش و آموزش دانشجو اقدام کرده اند، به طوري که نسبت تعداد دانشجوي موجود به مطلوب در سطح وزارت علوم، تحقيقات و فناوري معادل 2.7 به دست آمد. توصيه نهايي بررسي حاضر اولويت دادن به بخش آموزش عالي و افزايش حمايتهاي مالي و قانوني از آن به جاي كاهش پذيرش و نيز توجه عملي بيشتر به اين بخش از جانب برنامه ريزان، سياستگذاران و مسوولان کشور است.

 نسخه قابل چاپ