بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

انسان و محيط پيرامون او در مقياس هاي خرد و كلان، در ارتباط و تاثيرگذاري متقابل هستند و انسان ضمن بهره جويي از قدرت تطابق با شرايط محيطي، در تلاش دايمي براي شکل دهي و اصلاح محيط پيرامون خود است که يکي از نمودهاي اين اصلاح و تغيير در مسکن آشکار مي شود. متغيرها و پارامترهاي گوناگوني در تعيين وضعيت توسعه مسکن هر منطقه دخالت دارند که مقايسه جداگانه هر متغير، جايگاه آن را مشخص مي کند. لذا در بررسي حاضر با بهره گيري از آمار سرشماري عمومي نفوس و مسکن سال 1385 استان کهگيلويه و بويراحمد، تعداد 53 متغير که به 23 شاخص تقليل يافته، مورد مطالعه قرار گرفته اند، سپس متغيرهاي مورد مطالعه با روش تحليل عامل کاهش يافته و به صورت ترکيبي در عوامل معني دار ارايه گرديده اند. پس از آن درصد سهم هر عامل در وضعيت مسکن تعيين شد. سپس براي سطح بندي شهرستانها و تعيين شهرستانهاي همگن، با استفاده از روش آماري تحليل خوشه اي، طبقه بندي صورت گرفته و شهرستانها در سه خوشه سطح بندي شده اند. نتيجه حاصل از تحليل به کار رفته نشان مي دهد که بخش مرکزي کهگيلويه در سطح ديگر و بخش هاي کبگيان، مرکز بهمئي، لنده، مرکزي دنا، سرفارياب، چرام، باشت، لوداب، ديشموک، چاروسا، بهمئي گرمسيري و مارگون در سطح همگن بعدي قرار گرفته اند. در نهايت با استفاده از نرم افزار سيستم اطلاعات جغرافيايي (ARC GIS)، نتيجه حاصل از سطح بندي بخش ها، به صورت نقشه فضايي وضعيت توسعه مسكن روستايي استان نمايش داده شده و جايگاه هر يک از بخش هاي استان كهگيلويه و بويراحمد در وضعيت توسعه مسكن روستايي استان مشخص گرديده است.

 نسخه قابل چاپ