بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

يکي از اساسي ترين اهداف استقرار دولت ها فراهم ساختن رفاه و توسعه براي جامعه است. توسعه روستايي از برنامه هاي توسعه هر کشور به شمار مي رود که براي دگرگون سازي ساخت اجتماعي - اقتصادي جامعه روستايي به کار مي رود. اين برنامه ها را دولت و کارگزاران آن در مناطق روستايي به اجرا درمي آورند. در ايران دولت به منظور دستيابي به توسعه روستايي از ابزارهاي مختلف استفاده کرده و اقدامات متعددي را به مرحله اجرا درآورده است. سرمايه گذاري هاي عمراني از مهم ترين ابزارهاي دولت در اين زمينه است. بخشي از پيامدهاي سرمايه گذاري عمراني را مي توان در نظام اجتماعي شاهد بود، که در اينجا محور توانمندسازي در روستاهاي بخش ابوزيدآباد مورد توجه قرار گرفته است. طي دوره 1387 - 1374 مبلغ 7741 ميليون ريال در روستاهاي ناحيه به صورت نقطه اي و معادل 25817 ميليون ريال به شکل غيرمستقيم (پهنه اي) هزينه شده است. تحقيق حاضر از نوع بنيادي - کاربردي و روش انجام آن توصيفي - تحليلي است. براي اجراي اين تحقيق از روش هاي کتابخانه اي و پيمايشي استفاده شده است. حجم نمونه با استفاده از روش کوکران، 183 نفر تعيين گرديد. تعداد نمونه ها بر اساس سهم جمعيتي در روستا توزيع شد و به صورت تصادفي مورد پرسشگري قرار گرفت. داده ها با بهره گيري از نرم افزار SPSS از طريق تعيين ضريب همسبتگي کندال b تجزيه و تحليل شدند. نتيجه مطالعات ميداني نشان مي دهد که همبستگي و رابطه معناداري ميان ميزان سرمايه گذاري عمراني و توانمندسازي روستاها وجود ندارد و بعد از گذشت 30 سال از برنامه ريزي و اجراي برنامه هاي عمراني بعد از انقلاب، جامعه روستايي چونان تابعي از تحولاتي پنداشته مي شود که در سطوح بالاتر رخ مي دهند. بنابراين هنوز روستاييان نقش تعيين کننده اي براي خود قايل نيستند و همين امر باعث مي گردد تا نوسان در سرمايه گذاري ها، مسايل اجتماعي به ويژه توانمندسازي روستاها را چندان متاثر نسازد.

 نسخه قابل چاپ