بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

توسعه روستاهاي نواحي بياباني مستلزم تدوين و ارايه راهبردهاي مناسب و مختص اين نواحي است. اين روستاها از لحاظ اقتصادي با فقر منابع آب و خاک مواجه اند و از جمله فعاليت هاي اقتصادي اي که دستيابي به توسعه اقتصادي را براي آنها ميسر مي کند، طبيعت گردي است. اين پژوهش با هدف تدوين استراتژي يا راهبرد مناسب براي توسعه طبيعت گردي روستاهاي نواحي بياباني انجام شده است. روش تحقيق، توصيفي و از نوع پيمايشي است. سه گروه (ساکنان روستا، گردشگران و مسوولان) در انجام اين پژوهش مشارکت داشتند و ديدگاه هاي آنها در مورد قابليت هاي طبيعت گردي در قالب سه عامل زيست محيطي، اقتصادي و اجتماعي و فرهنگي مورد بررسي قرار گرفته است. جامعه آماري روستاييان را 435 نفر تشکيل مي دهد که با استفاده از فرمول کوکران، تعداد نمونه آماري آن 120 نفر به دست آمد. تعداد نمونه جامعه گردشگران نيز به روش نمونه گيري در دسترس 100 نفر در نظر گرفته شد. اين پژوهش نقاط قوت و ضعف، فرصت ها و تهديدهاي طبيعت گردي را به شيوه SWOT مورد تجزيه و تحليل قرار مي دهد و به ارايه راهبرد براي توسعه اين فعاليت در روستاهاي نواحي بياباني مي پردازد. نتايج تحقيق بيانگر اين است که با وجود جاذبه هاي طبيعي و بياباني در روستاي مورد مطالعه، گردشگري در اين روستا عمدتا متکي بر جاذبه هاي تاريخي و فرهنگي بوده است. با وجود 41 نقطه قوت و فرصت شناسايي شده، در مقابل 35 نقطه ضعف و تهديد، مي توان گفت که روستا داراي پتانسيل طبيعت گردي است. در تحليل ديدگاه هاي سه گروه، بين نقاط قوت و فرصت همگرايي وجود داشت، و بين نقاط ضعف و تهديدها نوعي واگرايي مشاهده شد. در نهايت با استفاده از ماتريس کمي برنامه ريزي راهبردي (QSPM) و با در نظر گرفتن امتياز نهايي راهبردها، راهبرد نهايي، «هم راستا کردن برنامه هاي گردشگري تاريخي روستا با برنامه هاي طبيعت گردي» انتخاب گرديد.

 نسخه قابل چاپ