بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

مفهوم توسعه پايدار را مي توان حالتي از تعادل و توازن ميان ابعاد مختلف توسعه دانست که هدف آن برطرف کردن احتياجات و بهبود بخشيدن به شرايط کيفي زندگي انساني است. از اين روي دستيابي به توسعه پايدار به منظور بهره برداري مناسب از منابع و ايجاد رابطه متعادل و متوازن ميان انسان، اجتماع و طبيعت، هدف آرماني برنامه ريزان و مديران توسعه و به ويژه توسعه روستايي تلقي مي شود و زماني امکان پذير مي گردد که چارچوبي مناسب براي انتخاب شاخص ها و معرف هاي توسعه پايدار و ابزاري کارآمد به منظور تجزيه و تحليل، سنجش و ارزيابي آن فراهم باشد؛ زيرا انجام اين کار سبب ارتقاي سطح اعتبار يافته هاي علمي پژوهشگران و افزايش قابليت اطمينان فضاي تصميم گيري مديران و سياست گذاران مي شود. براين اساس تاکنون مدل ها و تکنيک هاي متعددي در سطوح مختلف به منظور سنجش و ارزيابي توسعه پايدار به کار گرفته شده، اما هنوز چارچوب مناسبي براي ارزيابي و سنجش پايداري به خصوص در مناطق روستايي يافت نشده است. بنابراين هدف اصلي مقاله پيش رو، شناسايي روش هاي متعدد ارزيابي پايداري و انتخاب يکي از آن روش ها با رويکرد يکپارچه به منظور سنجش و ارزيابي پايداري است. با توجه به پژوهش هاي نظري، رويکرد ارزيابي يکپارچه و در زيرمجموعه آن ارزيابي چندمتغيره بر اساس تکنيک تاپسيس فازي براي مطالعه در نظر گرفته شد. در ادامه، روستاهاي شهرستان کميجان به عنوان مطالعه موردي براي پژوهش انتخاب شدند که بر اساس روش نمونه گيري کوکران از 430 خانوار پرسش نامه داده ها جمع آوري گرديد و پس از انجام محاسبات نتايج نشان دادند که به ترتيب روستاهاي فضل آباد و علي آباد با امتيازهاي 0.696 و 0.666 ميزان پايداري بالا و روستاهاي کسرآصف و چالميان سطح پايداري کمتري در قياس با ساير سکونتگاه ها دارند.

 نسخه قابل چاپ