بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

سوانح طبيعي همچون زلزله، سيل و طوفان به عنوان پديده هاي تکرارپذير در طول دوران حيات کره زمين همواره وجود داشته اند و هميشه خطري جدي براي توسعه، به ويژه در کشورهاي در حال توسعه به شمار مي روند. پيشينه تاريخي حوادث رخ داده بيانگر اين واقعيت است که کشور ايران همواره به خاطر داشتن ساختارهاي مکاني- فضايي ويژه، بحران هاي طبيعي زيادي را متحمل شده و يکي از آسيب پذيرترين نقاط جهان در برابر مخاطرات محيطي بوده است. بنابراين با توجه به اهميت مساله در ابعاد مختلف مکاني- فضايي و به منظور کاهش آسيب پذيري در برابر زلزله، توجه و به کارگيري روش ها و مدل هاي جديد، همچون مديريت ريسک زلزله ضرورتي اساسي دارد. براين مبنا محققان بر آن بوده اند که ضمن تبيين جايگاه مديريت ريسک به صورت موردي در شهرستان قزوين به اين پرسش اساسي پاسخ دهند که مولفه هاي اساسي مديريت ريسک، يعني آگاهي، دانش، آموزش، مشارکت، توانمندي نهادي، تحمل پذيري محيطي در چه وضعيتي قرار دارند؟ بدين منظور محققان با بهره گيري از گويه هاي تبيين کننده مديريت ريسک در قالب طيف ليکرت و با استفاده از فرمول کوکران و به روش تصادفي طبقه اي در ميان 386 نفر از سرپرستان خانوارهاي ساکن مراکز روستايي و در سطح 29 روستا از شهرستان قزوين دريافته اند که تمامي مولفه هاي اساسي مديريت ريسک در ميان سکونتگاه هاي روستايي در سطح پايين بوده اند. لازم به ذکر است که پيامد چنين وضعيتي تداوم روند وضع موجود، يعني ضعف کالبدي و ساخت و سازهاي غيراصولي، عدم قابليت پاسخگويي مناسب در برابر زلزله، ناهماهنگي و مشارکت کم در مراحل مختلف بحران و افزايش تعداد کشته ها و زخمي ها در زلزله هاي آتي خواهد بود. بدين ترتيب، به منظور رفع چالش هاي فراروي و کاهش آسيب پذيري، ارتقا و تقويت مولفه ها و معيارهاي اساسي مديريت ريسک ضروري است.

 نسخه قابل چاپ