بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

هدف: پژوهش حاضر شناسايي عوامل اقتصادي موثر بر گرايش به روسپيگري خياباني در تهران بزرگ از منظر جامعه شناسي است، زيرا پديده روسپيگري خياباني به عنوان يک مساله و آسيب اجتماعي در جامعه ايران پديدار شده است.
روش: تحقيق حاضر از نوع کاربردي و از لحاظ روش توصيفي از نوع پيمايشي است. جامعه آماري آن را کليه روسپيان خياباني در شهر تهران تشکيل مي دهند و حجم نمونه با توجه به پراکندگي جامعه آماري 512 نفر به روش نمونه گيري در دسترس مورد مطالعه و بررسي قرار گرفتند و گردآوري داده هاي پژوهش حاضر از پرسشنامه و مصاحبه استفاده شده است.
يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان مي دهد که ميانگين سن شروع روسپيگري حدود 19 سالگي است که اولين تجربه جنسي نامشروع، آثار مهمي بر گرايش آنان به اين حرفه فراهم کرده است. لذت جنسي و کسب ثروت، عامل اصلي گرايش روسپيان به روسپيگري نبوده، بلکه وضعيت مالي بسيار بد روسپيان، بي شغلي يا شغل نامناسب، بي سرپرستي، بدسرپرستي يا وضعيت اقتصادي بسيار بد همسران و والدين آنان از يک سو، تمکن مالي خوب و بسيار خوب متقاضيان مناطق شمال تهران بزرگ از سوي ديگر، شرايط را براي روسپيگري خياباني مهيا کرده است. لذا روسپيگري خياباني براي روسپيان به عنوان يک حرفه تلقي مي شود که براي گذران زندگي معيشتي خود يا خانواده خود، فعاليت مي نمايند.
نتايج: نتايج اين پژوهش نشان مي دهد که از ميان 20 عامل، عامل اقتصادي به ميزان 20 درصد به عنوان عامل موثر و غيرقابل انکار بر گرايش افراد به روسپيگري شناخته شده است. به طوري که عامل اقتصادي بيشترين قدرت اثرگذاري بر گرايش پاسخگويان به حرفه روسپيگري است.