بانک مقالات گوناگون از کلیه رشته ها

 شرايط جديد محيط و اقتضائات ناشي از آن پويايي ها و پيچيدگي هاي خاصي را براي دانشگاه ها ايجاب نموده است. در چنين شرايطي، لازمه پويايي، و ارتقا کيفيت و توسعه دانشگاه ها وجود تفکر پوياي برنامه ريزي و تدوين و اجراي برنامه هاي متناسب با شرايط دروني و بيروني دانشگاه ها است. در واقع، لازم است خطوط کلي حرکت آينده دانشگاه مبتني بر يک فرايند تشخيص - جهتگيري راهبردي پويا ترسيم و عملي شود، به گونه اي که منجر به توانمند سازي دانشگاه براي پويش اثربخش در محيط و در عين حال حفظ سلامت سازماني آن گردد (برنامه ريزي توسعه دانشگاهي). در اين پژوهش، وضعيت موجود برنامه ريزي توسعه دانشگاهي در دانشگاه هاي دولتي ايران بر اساس شاخص هاي ششگانه ذيل ارزيابي شده است: 1) وجود درک روشن و مشترک نسبت به فرايند برنامه ريزي توسعه دانشگاهي، 2) وجود برنامه هاي مدون توسعه در دانشگاه ها، 3) انطباق برنامه هاي توسعه دانشگاه ها با شرايط محيطي آنها، 4) انطباق برنامه هاي توسعه دانشگاه ها با توانايي ها و شرايط دروني آنها، 5) وجود امکانات، منابع و ساختارهاي لازم براي برنامه ريزي در دانشگاه ها، و 6) کيفيت تصميم گيري و تصميم سازي در دانشگاه ها. نتايج پژوهش حاکي از وضعيت نامناسب برنامه ريزي توسعه دانشگاهي در دانشگاه هاي قلمرو پژوهش مي باشد. شاخص هاي پژوهش در کل دانشگاه هاي نمونه پژوهش و هر يک از گروه هاي برخوردار، نيمه برخوردار و غير برخوردار به طور معناداري از معيار حداقل مطلوب (Q3) کمتر بوده است. حتي در اکثر موارد از چارک دوم مربوط نيز کمتر بوده است. وضعيت شاخص ها در دانشگاه هاي برخوردار، نيمه برخوردار و غير برخوردار به جز در يک مورد (به سود دانشگاه هاي غيربرخوردار)، تفاوت معناداري نداشته است. از سوي ديگر، نتايج پژوهش مبين وجود ضعف قابل ملاحظه در مباني اساسي لازم براي شکل گيري يک نظام رفتاري اثربخش برنامه ريزي توسعه دانشگاهي در دانشگاه هاي قلمرو پژوهش مي باشد. نهايتا، مديران گروه هاي آموزشي نمونه پژوهش، به اتفاق، تمرکززدايي در برنامه ريزي توسعه دانشگاهي در کشور را تا حد زيادي مفيد و لازم ارزيابي نموده اند.

 نسخه قابل چاپ