مقالات کنفرانس بين المللي شهر الکترونيک تهران

در حال حاضر كشورهاي متعددي به ويژه كشور ايران، سعي مي كنند فعاليت ها و خدمات خود را در قالب بسترهاي الكترونيكي عرضه نمايند تا از اين طريق بتوانند از منفعت هاي اجراي اين طرح مانند رفع محدوديت مكاني و جغرافيايي و پايين آوردن هزنيه ها به خاطر انجام مبادلات و كارها از طريق اينترنت و الكترونيك، استفاده نمايند. بر همين اساس، تلاش كرده اند تا در قالب مدل هايي مانند شهرهاي الكترونيك، انجام فعاليت هاي روزمره مردم، صنعتگران، سرمايه گذاران، محققان و غيره را از طريق فناوري اطلاعات و ارتباطات ميسر نمايند. بر همين اساس كشور ايران نيز، تمايل پيدا كرده است از اين مدل استفاده نموده تا بدين وسيله سعي نموده تا به پيشرفت اقتصادي و صنعتي دست پيدا نمايد. اما اين جهت گيري در سطح كشور عمدتا تنها محدود به فراهم آوردن زيرساخت هاي ايجاد شهرهاي الكترونيكي بوده است، ولي برنامه ريزي هاي متعدد براي تعريف محتواي فعاليت هايي كه مي بايست در اينگونه شهرها انجام شود، صورت نپذيرفته است. يكي از الگوهاي موفق در اين زمينه كه در كشورهاي خارجي نيز مورد كاربرد قرار دارد ،ايجاد و توسعه پارك هاي فناوري مجازي و يا همان سايبرتكنولوژي پاركها مي باشد. اينگونه پارك ها كه نسل پيشرفته تر پارك هاي فناوري فيزيكي مي باشند، براي استفاده در اينترنت و بسترهاي الكترونيكي به وجود آمده است. در واقع مي توان پارك هاي تكنولوژي مجازي را به عنوان مركز توسعه صنعتي شهرهاي الكترونيكي قلمداد نمود.