مقالات کنفرانس بين المللي شهر الکترونيک تهران

در طول سه دهه گذشته از يك وسيله تجملاتي به صورت يك ابزار لاينفك زندگي در آمده است به طوري كه استفاده نكردن از كامپيوتر انجام امور روزمره بدون آن بيشتر به يك كابوس شباهت پيدا كرده است اين امر طيف وسيعي از استفاده كنندگان از كامپيوتر و نرم افزارهاي كامپيوتري را به دنبال داشته است تا بدانجا كه شايد امروزه تصور روزهايي كه كار با كامپيوتر نياز به اتاقهاي مجزا و تخصصهاي بسيار خاص داشته است و تنها افراد معدودي توان استفاده از آن را داشته اند غير قابل باور مي باشد ولي واقعيت آن اتس كه در طول قريب به پنجاه سال، سخت افزار كامپيوتر به چنان پيشرفتي دست يافته است كه كارايي كامپيوترهايي كه فقط آنها را مي توانستيم در اتاقهاي منحصر به فرد جا دهيم تبدل به تكنولوژي شده است كه شما به راحتي مي توانيد قابليت هاي بسيار فراتر از قابليت هاي قبلي را در كامپيوتري با حجم در حد كف يك دست داشته باشيد اين پيشرفت در زمينه نرم افزار نيز با سرعت بسياري رخ داده است به طوري كه تلاشهاي بسيار متخصصين نرم افزار باعث ظهور نسل جديد نرم افزارهاي بصري شده است و امروزه كمتر نرم افزاري را مي توان يافت كه بر اساس محاوره آسان با كاربر، بنا نشده باشد. در اين باب، متدولوژي ها و معماري هاي فراواني ارايه شده است اما آنچه كه هنوز آزار دهنده است آمار تكان دهنده درصد موفقيت پروژه هاي نرم افزاري است كه بر اساس يك تحقيق انجام شده توسط گروه Standish در سال 2000 بر روي 65000 پروژه، ميزان پروژه هاي موفق كه در قالب زمان و بودجه تعريف شده و مطابق با خواسته هاي كاربران توليد شده است تنها 28% كل ميزان پروژه هاي انجام شده در اين مدت برآورد شده است.