مقالات کنفرانس بين المللي شهر الکترونيک تهران

هنگامي كه آغامحمدخان قاجار در سال 1210 هجري قمري در تهران تاجگذاري كرد و اين شهر را پايتخت ايران اعلام داشت، تهران در مقايسه با شهرهاي آن روز ايران بسيار كوچك مي نمود. محدوده اين شهر به قدري بود كه در كمتر از يك ساعت مي شد آن را در نورديد. خانه ها و عمارات شهر در قالب معماري رايج آن زمان شكل گرفته بودند. اما اين اوضاع با پايتخت شدن شهري ديري نپاييد. روند مهاجرت به پايتخت و استقرار مراكز حكومتي روز به روز بر گستره اين شهر مي افزود.
گسترش بي رويه اين شهر و تمركز نامتقارن مراكز خدماتي و شهري موجب شده تا امروزه شاهد معضلات گوناگوني باشيم كه برخاسته از بافت شهري و طرح معماري اين شهر است. در واقع، بنا به مقتضيات هر زمان، ساخت و سازهاي بدون برنامه و پراكنده در تمامي نواحي داخلي و اطراف اين شهر آن را به مجموعه اي پيچيده و بهم تافته از مناطق و عمارات ناموزون تبديل كرده است.
آنچه كه طرح اين مثال را موجه مي سازد تجسمي است كه مي تواند در رابطه با مفهوم شهرهاي الكترونيك در ما ايجاد كند. در واقع اگر زير ساخت ها و سازه بلوك هاي سيستم هاي اطلاعاتي شهر الكترونيك را با معادل هاي ساختماني آنها جايگزين كنيم، دقيقا مي توان واژه معماري را در مورد شهر الكترونيك نيز تفسير نمود. اگر نحوه عملكرد در طراحي و پياده سازي شهر الكترونيك مشابه داستان شهر تهران باشد آنگاه شهر الكترونيك ما نيز مجموعه اي نظير شهر تهران خواهد بود. شهري كه علي رغم ظاهري آراسته و صرف هزينه و زمان بسيار، به دليل عدم برخورداري از يك معماري معين در ساخت و توسعه آن، فاقد كاربري لازم بوده و در بهترين حالت فاقد قابليت بهره گيري و ارايه ويژگي هاي مورد نظر مي باشد.