بانک مقالات معماری

کوير همواره مفهومي از خشکي و بي آبي را به دنبال داشته است و آب در معماري کوير به عنوان اصلي ترين عنصر حيات بخش مطرح بوده است. در جاييکه تضاد بين خشکي و آب جلوه گر مي شود، نگرش مردم نسبت به آب متفاوت از مردم ساير اقليم ها مي باشد. اين نگرش متفاوت زاينده ريشه ها و مفاهيم نمادين است که همواره تبلوري کالبدي درمعماري کوير داشته است، نظير جوشگاههاي باغ ايراني که نمادي از سرچشمه ها مي باشد و از اين جوشش و حرکت آب در دل خاک زندگي و معماري کوير هستي ميگيرد. در کوير آب نيست اما هر خطي برخاک يادآور خاطره آب است و مهمترين عامل شکل دهنده به فضاي زندگي مردم. مکانيابي شهرها، نظم شبکه معابر، توالي فضاهاي باز و بسته مسکوني، امتداد حرکت قناتها، تحت تاثير مقوله آب شکل گرفته است.
مسلم آن است که جلوه هاي نمادين آب در معماري کوير يکي از عوامل هدايت کننده فکر معمار در خلق فضا بوده است، فضايي که به واسطه سوار شدن بر مفاهيم عميق فکري و معنوي همواره مورد ستايش بوده و زندگي درون خود را حفظ کرده است. امروزه با از دست رفتن اين جلوه هاي نمادين و مفاهيم بنيادين در تفکرات معماري و خالي شدن کانسپتهاي طراحي از معنا، فضاهاي کالبدي زندگي به رفع نياز فيزيکي تنزل يافته اند. هدف از اين مقاله بازنگري مفاهيم نمادين آب در معماري کوير و تاثير آن بر زندگي مردم مي باشد.