بانک مقالات معماری

پديده صنعت و ماشينيسم (بطور کلي مدرنيسم) درکشور تغيير و تحولات زيادي را در پي داشته است و يکي از مهمترين آن فراموشي معماري و شهر سازي ايراني است. شايد منطقي است که ورود ماشين به ايران الزاما ساختار شهري متناسب با آن مانند تعريض خيابانها ضروري بوده است اما مشکل در طرح شهري است که با ريشه هاي فرهنگي و معماري بومي ايراني ارتباط برقرار نکرده است. بعبارتي طرحي که موجب گسيختگي ريشه هاي استوار بين مظاهر زندگي و فرهنگ جامعه شده که نتيجه روند اقتباس يا کپي از مظاهر تمدن و فرهنگ غربي است. معماري و شهر سازي سنتي کشور فراموش گشت و اجازه ظهور يا خوديابي را در انطباق با تکنولوژي و شرايط جديد پيدا نکرد. "شهر هاي کشور بافت سنتي خود را ازدست داده اند يا از اهميت و اعتبار آن کاسته شده است". احيا و زنده سازي بافهاي تاريخي از سابقه طولاني در جهان برخوردار است. در ايران نيز با توجه به روند تخريب بافت قديم که از دوره رضاخان شتاب بيشتري پيدا کرد و بصورت اپيدمي درآمد نخستين حرکت سازمان يافته در توجه به معماري سنتي و بافت تاريخي به سال 1349 با برگزاري کنکره بين المللي معماران با موضوع بررسي امکان پيوندهاي سنتي با شيوه هاي نوين ساختمان برگزار گرديد، دانست.