بانک مقالات معماری

انسان با بهره گيري از خرد اقليمي و با درک صحيح از مکتب طبيعت، فضاي معمارانه اي آفريده که امروزه مورد تحسين و تمجيد همگان قرار گرفته است. در اين ميان بررسي نظام و الگوي ساخت معماري محله اي که خود حاصل همين درک است، از شاخصه هاي اصلي شناخت بافتهاي کويري است.
معماري کوير، معماري چهره به چهره است؛ از اين نگاه کليه المانهايي که دست به دست هم، محله و نهايتا شهر را مي سازند اگر چه به لحاظ کالبد و ساختار داراي نظمي مستقل مي باشند اما جملگي در ايجاد تعادل پايدار محلي و شهري در تلاشند. ديوار يک خانه از يکسو حايل محيط درون از بيرون است و به فضاي داخلي محصوريت مي بخشد و از سويي همين ديوار، جداره محله است که نهايتا سيماي شهر را مي سازد، لذا چگونگي رسيدن به يک فضا همان اهميتي را دارد که بودن در فضا.
معماري محله اي زاييده شعور بصري و درک عميق انسان از محيطي است که مهمترين درس آموز او طبيعت است. آنچه به معماري محله اي نظام و سامان مي دهد درک رفتاري و نياز سنجي معمار از نيازهاي منطقي انساني است؛ بطوريکه توانسته به تمامي خواسته هاي معنوي و مادي شهروندان، پاسخ مثبت دهد.
در اين مقوله سعي بر اين است تا ضمن تبيين مفهوم محله در ساختار شهر، به ويژگي هاي معماري محله اي نظير محرميت، نحوه استقرارريال سلسله مراتب دسترسي، ويژگي هاي بصري، تباين، انطباق با محيط، شعاع دسترسي و ... بعنوان بخشي از توسعه پايدار شهري پرداخته شده و به نوعي روشهاي ارتباط بصري سازگار و همگون ميان فضاها را بازنمايي نماييم.