بانک مقالات کشاورزی

تخريب اراضي و فرسايش خاك در عرصه هاي جنگلي، مرتعي و كشاورزي كشور مشهود است. يكي از منابع مهم توليد رسوب در حوزه هاي آبخيز كشور مراتع طبيعي مي باشند. فرسايش درازمدت خاك در مراتع كاهش توليدات را به دنبال داشته، به طوري كه گاها درمان ناپذير است، لذا اصلاح و احيا، آنها امري ضروري و حياتي است. بازسازي مراتع تخريب فرسايش يافته از ديدگاه و روش آگرواكولوژيكي موثرترين روش علمي و اقتصادي بهبود توليدات، كنترل فرسايش خاك، تجديد حيات طبيعي و پايداري توليدات آنها است. با استفاده از اين روش امكان افزايش توليدات علوفه مراتع تا سطح اپتيمم و بر اساس پتانسيل هاي بالقوه تامين رطوبت كافي از طريق رواناب هاي سطحي و افزايش ذخيره و نگهداري آن در هر منطقه وجود داشته و پس از كنترل رواناب و استقرار پوشش گياهي مناسب، فرسايش خاك نيز كنترل مي گردد. اين روش بر اساس پتانسيل توليد رواناب و ذخيره رطوبت در خاك و برقراري رابطه بين آب قابل استحصال و نيز آبي گياهان مودر استفاده به منظور اصلاح و احيا مراتع فرسوده استوار است. در اين تحقيق ضرايب رواناب و رطوبت ذخيره شده در خاك هاي با شرايط مختلف از نظر عمق، پوشش سطح خاك و توپوگرافي طي بارندگي هاي طبيعي پاييز - زمستان و بهار در پايگاه تحقيقاتي حفاظت خاك سنگانه، واقع در 100 كيلومتري شمال شرق مشهد، در طول سالهاي 1375 تا 1380 اندازه گيري و تعيين گرديد. ره آورد اين تحقيق ارايه مدلي است كه بر اساس آن مي توان فاصله مناسب بين رديف هاي گياهان موردنظر براي اجياد مراتع مصنوعي بر اراضي فرسايشي يافته را با هدف تامين كمبود رطوبت براي توليد اپتيمم تعيين نمود.