بانک مقالات کشاورزی

محدوديت ها ومشكلات ايران ناشي از قرار گرفتن در شرايط اقليم خشك و نيمه خشك و تاثير عوامل انساني در تشديد اين مسايل بصورت برداشت بي رويه منابع، از مسايل تاثيرگذار در منابع تجديد شونده خصوصا آب و خاك به عنوان پايه هاي توسعه پايدار مي باشد، در واقع عدم مديريت جامع، هماهنگ و اصولي اين منابع، در كشور كم آب ايران باعث از دست خارج شدن سريع آب ناشي از بارش هاي جوي و ايجاد بحران هاي كم آبي شده و به سيلاب هاي ويرانگر تبديل شده و علاوه بر خسارات جاني و مالي فراوان، سبب فرسايش و هدررفت خاك حاصل خيز زراعي، افت كيفيت شيميايي، بيوشيميايي و فيزيكي آنها، پرشدن مخازن سدها و تاسيسات آبي از رسوب و ... مي گردد. آبخيزداري فرآيند شناخت، برنامه ريزي، سياست گذاري و تنظيم مجموعه اقدامات در ارتباط با حفظ و احيا منابع پايه و برداشت معقول از منابع طبيعي در يك حوضه آبخيز با حداقل زيان مي باشد. در اين خصوص مي بايست عوامل اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و نهادي درون حوضه و هم چنين عوامل بيروني موثر در كنشهاي دروني حوضه را مدنظر قرار داد. درحقيقت آبخيزداري شناخت ارتباط دروني و اثر متقابل بين استفاده از اراضي، آب و خاك و ارتباط موجود بين مناطق بالادست (سراب) و پايين دست حوضه (پاياب) مي باشد. در اين مقاله بعد از بررسي سيلاب و عوامل موثر در وقوع آن نقش مديريت آبخيزداري در كاهش خسارات ناشي از سيل بررسي شد و مديريت آبخيزداري به عنوان يكي از محورها و راهكارهاي بسيار موثر در پيشگيري و كاهش خسارات سيل و هم چنين به عنوان يك پارادايم جديد براي برنامه ريزي توسعه و مديريت منابع آب و خاك شناخته شد.