بانک مقالات قرآنی

نخستين بار هوروتيس رابطه ميان حديث و قرآن را همانند رابطه ميان سنت شفاهي يهود با سنت مکتوب آن دانست. اين مقايسه را اسلام پژوهان نپذيرفتند و بويژه گلدتسهير شديدا آن را رد کرد. به نظر گلدتسيهر حديث کتابت مي شده و منازعات بر سر نگارش حديث صرفا امري «نظري» بوده است، در حالي که بنابر تحقيقات دوره هوروتيس، سنت شفاهي يهود طي دوره اي چند صد ساله مطلقا شفاهي انگاشته مي شد - حال آن که امروزه مي دانيم وضعيت چنين نبوده است.
مولف مقاله حاضر مي کوشد با توجه به نتايج تحقيقات جديد درباره تلمود و با تحليل تاريخي و متن شناختي منابع کهن حديثي به مقايسه اين رابطه با دقت بيش از سابق بپردازد. وي در دو بخش نخست مقاله به بررسي انواع يادداشت برداري ها در سنت يهودي و اسلامي و مقايسه روش هاي نقل و روايت آموزه هاي شفاهي در هر دو سنت مي پردازد. در بخش سوم روند شکل گيري نخستين مجموعه هاي حديثي و تدوين آنها را بررسي مي کند و در بخش بعدي با نقد و تحليل مواضع علماي موافق و مخالف نگارش حديث با نظر به شرايط سياسي و اجتماعي آنها به تاريخ گذاري تقريبي احاديث هر دو دسته مي پردازد. در بخش نهايي با تحليل اسنادها به روش شاخت - ينبل وثاقت تاريخي هر دو دسته از احاديث را بررسي مي کند و زمان احاديث دال بر جواز کتابت را بر دسته مقابل متقدم مي داند، به نظر وي برخي احاديث را مي توان تا قرن اول هجري پي گيري کرد.