مقالات همايش ملي جنگل هاي زاگرس مركزي، قابليتها و تنگناها

بلوط مهمترين و فراوانترين گونه درختي منطقه رويشي زاگرس است بطوريکه بيش از 90 درصد اراضي جنگلي اين منطقه رويشي بلوط تشکيل مي دهد. درختان بلوط در اين منطقه رويشي به شدت توسط عوامل متعدد مورد تهديد مي باشند و ميزان تخريب در بعضي مناطق بسيار بالا و ميزان تجديد حيات طبيعي بسيار ناچيز است. طي سالهاي 1389-1390، بعد از ارسال گزارشات مبني بر خشكيدگي درختان بلوط توسط اداره منابع طبيعي كوهدشت، از جنگل هاي بلوط منطقه سرنوران و چنار (بلوران) كوهدشت بازديد هايي به عمل آمد كار نمونه برداري از درخت هاي خشك شده به روشهاي متداول انجام شد. بررسي هاي به عمل آمده نشان داد، تنش هاي محيطي مثل خشكسالي هاي دهه اخير، بحران ريزگردها، طغيان آفات برگخوار، ضعف فيزيولوژيك درختان، شرايط را براي آفات فرصت طلب ثانويه مثل سوسك هاي چوبخوار Purpuricenus wachanrui( Levrat, 1858), (Col: Cerambycidae) Agrilus biguttatus (Fabricius, 1777), (Coleopteran: Purpuricenus dalmatinus (Sturm, 1843) ، و Buprestidae و قارچ Biscogniauxia mediterraneum عامل بيماري زغالي بلوط را در منطقه، مهيا كرده كه سبب مرگ خاموش بخشي از درختان بلوط، گونه Quercus brantiiشده اند، اين قارچ تا به حال از افريقا، امريكاي مركزي، اروپا، ايالات متحده امريكا، روسيه، منطقه مديترانه از روي بلوط و در ايران از جنگلهاي گلستان از روي Q.castanifolia به عنوان عامل مرگ و زوال بلوط گزارش و معرفي شده است، قارچ Biscogniauxia mediterraneum (De Not.) Kuntze يك قارچ اندوفتيك است، محققان مختلف در دنيا طي تحقيقات متعدد به اثبات رسانده اند كه اين قارچ تحت شرايط خشكي و استرس هاي محيطي سبب خشكيدگي درختان بلوط مي شود.